دکتر رامین محسنی، آسیب‌شناس و گفتاردرمان و عضو هیئت علمی، در گفت‌وگو با روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران اظهار کرد: گفتاردرمانی از حدود سال ۱۳۵۲ به بعد، پس از تفکیک از گروه فیزیوتراپی، در کشور شروع به کار کرده و در کشور ما سابقه دارد.

 

وی افزود: گفتاردرمانی در سه زیرشاخه اصلی فعالیت می‌کند: اختلالات گفتار، اختلالات مربوط به صدا و اختلالات مربوط به بلع. دامنه سنی که گفتاردرمانی در آن فعالیت دارد، از بدو تولد و بخش NICU (مراقبت‌های ویژه نوزادان) آغاز می‌شود و تا دوران سالمندی، حتی در افراد بالای ۹۰ یا ۹۵ سال، بسته به نوع اختلال، برنامه‌های درمانی گروه ما شکل می‌گیرد.

 

دکتر محسنی با اشاره به مداخلات گفتاردرمانی در نوزادان اظهار کرد: در نوزادان، به دلیل نارس بودن (پرچوریتی)، اختلالی تحت عنوان "اختلال ساکینگ" دیده می‌شود؛ به این معنا که نوزاد نمی‌تواند به درستی شیر بمکد. مکیدن در این مرحله اهمیت ویژه‌ای دارد و این مشکل در اکثریت نوزادان نارس دیده می‌شود. در این موارد، از ما درخواست می‌شود در بخش‌های NICU حضور یابیم. وی ادامه داد: با تمرینات دستی و منوال که انجام می‌دهیم، سرعت بهبود بلع نوزادان را افزایش می‌دهیم و این موجب می‌شود که مدت زمان اشغال تخت در بیمارستان‌ها کاهش یابد.

 

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران درباره سنین بزرگسالی و سالمندی گفت: در سالمندان، عمده اختلالاتی که با آن مواجه می‌شویم، اختلالات بلع است؛ به دلایلی همچون تغییرات سنی، بیماری‌های داخلی، بیماری‌های مغز و اعصاب و سکته‌های مغزی. این شرایط باعث بروز مشکلات بلع در بیماران می‌شود.

 

وی افزود: در این شرایط، نقش گفتاردرمانی مشخص می‌شود؛ ارزیابی اولیه بیمار انجام می‌شود تا مشخص شود که آیا بیمار به تغذیه از طریق NGT (لوله بینی-معده)، PTEG یا فقط تمرینات و مداخلات دستی نیاز دارد. این ارزیابی‌ها در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) صورت می‌گیرد و تمامی این خدمات به بیماران ارائه می‌شود.

 

دکتر محسنی با اشاره به میزان رضایت بیماران و تیم درمانی گفت: خوشبختانه فکر می‌کنم تیم درمان، پیش از هر چیز، از خدمات ما رضایت دارند و بیماران نیز از کیفیت خدمات ارائه‌شده ابراز رضایت می‌کنند.

 

وی ادامه داد: افتخار می‌کنم که با یک گروه خوب در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) همکاری می‌کنم. این گروه خوب شامل همکاران گفتاردرمان خودم و همکاران دیگر گروه‌های درمانی است؛ از جمله همکاران نورولوژیست، نوروسرجن، متخصصین داخلی، ENT (گوش و حلق و بینی) و تیم ICU.

 

این آسیب شناس و گفتاردرمان افزود: از همه این همکاران که نهایت همکاری را با ما دارند، تشکر می‌کنم. آن‌ها به ما اعتماد کردند و هرگاه احساس کنند بیماری دچار اختلال بلع، چه در زمینه لزوم استفاده از PTEG و چه برای تصمیم‌گیری در مورد نیاز به NGT شده باشد، نظر تخصصی ما را جویا می‌شوند.